Ω, τι μέρα, πατέρα !

Η διαχρονική επίδραση της επαράτου επταετίας στον (μέσο) Ελληνα

Ο κομμουνιστικός κίνδυνος κατά Κυψέλη μεριά, τα τελευταία έτη

( Οι νεότεροι ίσως δυσκολευτούν να αναγνωρίσουν κάποια σημεία και τέρατα...)

46 χρόνια περάσανε...

Λες και ήταν χθες,
λες και ήταν χθες,
που φιλάκια σούδινα
στα χείλη τα βελούδινα...

Λες και ήταν χθες που το κουδούνι χτύπησε πρωΐ-πρωΐ και δεν ήταν ο γαλατάς...
Που πήγες στον ιππόδρομο όχι να παίξεις, μα σαν κρατούμενος- πολιτικά επικίνδυνος (το πολιτικά "ορθώς" και πιθανόν το "υπτίως" δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμη)
Που βολεύτηκες μετά από την μεγαλοψυχία των συνταγματαρχών- δεν ήσουνα χαρακτηρισμένος, απλώς συνοδοιπόρος ήσουνα- έβαλες τα όνειρα σου στο σεντούκι κι' είπες ας δοκιμάσουμε κι' αυτούς- ποτέ δεν ξέρεις...
Το μεροκάματο σε απορρόφησε και η "δόξα" του ΠΑΟ στο Γουέμπλεϊ.
Αλλαξες κι' έρωτα, ήθελες σερμαγιά ν' ανοίξεις μαγαζάκι τώρα που αποχαρακτηρίσθηκες, η Ελευθερία βλέπεις, δεν είχε προίκα, ενώ η Κασσιανή είχε.

Ψήφισες "ΝΑΙ" στο σύνταγμα, "πιστεύω" σου να γίνει, έγινες και σύμβουλος δημοτικός "αριστήνδην", καμάρωνε η μαμά κι' έβριζε τους "φαλακροκόρακες του Στρασβούργου" που θέλαν να αποβάλλουν την Ελλάδα απ' την Ευρώπη - τα ζώα.

Μετά σαν γέμισε η τσέπη θυμήθηκες τις ευαισθησίες σου, ίσως έφταιγε και το γκομενάκι- απαραίτητο συμπλήρωμα της επιτυχίας- έβραζε το αίμα του από λαχτάρα για δωράκια και κοινωνική ισότητα. Σταμάτησες να βρίζεις τα τσογλάνια στο Πολυτεχνείο, "ας δοκιμάσουμε και λίγο δημοκρατία", είπες - ποτέ δεν ξέρεις.
Σου πήρε κάποιους μήνες μέχρι τον Ιούλιο που βγήκες με σημαίες "δικαιωμένος" να υποδεχθείς τον "Εθνάρχη"...οι σημαίες ήταν πια πλαστικές.
Θυμήθηκες τις αντιστασιακές σου πράξεις- μια φορά έκλεισες την τηλεόραση την ώρα που μιλούσε ο Πρόεδρος-Αντιβασιλεύς, παρέλειψες βέβαια να πεις το γιατί, δεν πειράζει όμως και η δημοκρατία μεγαλόψυχη είναι.

Και πριν και τότε τους ίδιους πελάτες είχες στην δουλειά σου κι' η μάνα σου η ίδια ήτανε- βάρυνε λίγο από τα χρόνια. Τους ίδιους πελάτες είχες και μετά όταν την έχασες.
Μόνο γκομενάκια άλλαζες περήφανος - η γυναίκα είναι ιερό πράγμα δεν την αλλάζουμε - θρησκεία, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και πάνω απ' όλα Ελλάδα, η χούντα έφυγε, τα συνθήματα όμως είχαν χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό σου.
Μέχρι που κάποια μικρή σου είπε πως τα χιλιάρικά σου είναι ίδια με του γείτονα και σου γκρέμισε την αυτοπεποίθηση του εραστή, ναι μεν είχες περάσει στο "σοσιαλισμό" πλέον αλλά τέτοια ισοπέδωση δεν την άντεχες, καπάκι ήρθε ο προστάτης και "έκλεισες" σαν άντρας.
Ευτυχώς η γυναίκα σου εκεί, σαν την Ελλάδα που ποτέ δεν πεθαίνει.
Κι' άρχισες να κοιτάς απ' το παράθυρο, έξω στον κήπο...

Και ξαφνικά θυμήθηκες εκείνη την περίπολο στην Σποράδων που ήρθε στις τρεις τα ξημερώματα οπλισμένη να καταλάβει την επιμελητεία της Αεροπορίας -Βασιλική κι αυτή, τότε- και περίμενε μέχρι της εξήμισυ γιατί ο σμηνίτης της βάρδιας είχε πάει να κοιμηθεί στο σπίτι του, στην πλατεία Κολιάτσου. Μετά θυμήθηκες εκείνη την ιδιαιτέρα του υπουργού που ήρθε στο σπίτι του φίλου σου από τις δύο το βράδυ μ' όλη την οικογένειά της και το σκυλάκι της ψάχνοντας μέρος να κρυφθεί γιατί δεν ήξερε ποιοί ήσαντε τώρα "επάνω", ήξερε μόνο πως ο δικός της υπουργός ήτανε "κάτω". Με το ξημέρωμα άκουγε μόνο εμβατήρια στο ραδιόφωνο και την έτρωγε η αγωνία. Στις τρεις μέρες βεβαιώθηκε πως δεν είχαν έρθει οι κομουνιστές στην εξουσία και γύρισε ήσυχη στο σπιτάκι της και στην δουλίτσα της, ήταν γραμματεύς τώρα κάποιου συνταγματάρχη...

Κι έβαλες, τώρα, τα γέλια γιατί σου πήρε σαρανταπέντε χρόνια να καταλάβεις...

Κι' άκουγε η μηλιά
κι' η κληματαριά
τις κουβέντες τις γλυκές
λες και ήταν χθες

Γιά τους αμετανόητους νοσταλγούς, δωράκι http://www.youtube.com/watch?v=vIo85czn9Zc