Πέρα στον κάμπο με τα καλαμπόκια
κόκκινη φαίνεται μέσα στα χόρτα
ίδια ψυχούλα του βασανισμένου
από τ' απρόοπτα του πεπρωμένου
Λυγάει, κουνιέται με τον αέρα
κλείνει τη νύχτα κι ανοίγει την μέρα
και χαιρετάει τον ήλιο-αλάνι
το'να της πέταλο πάντα το χάνει
Δεν είναι ρόδο μήτε τουλίπα
ούτε τα λόγια που άκαρδα σου είπα
και σε πληγώσανε πέρα ως πέρα
μα παπαρούνα που λάμπει στην μέρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου