Καλως ήλθατε από τον Τζι

Το προηγούμενο μπλογκ μου είχε την θερμή υποστήριξη της Breeze, βασικότατη πηγή έμπνευσης. Η απώλειά της μου δημιούργησε την ανάγκη για ένα μετερίζι απ' όπου θα μπορώ να ξεπροβάλλω όσο με παίρνει αλλά και να εξαφανίζομαι μέσα σ' αυτό ή να το μεταφέρω όπου θέλω όπως ο πάγουρος, ο Βερνάρδος ο ερημίτης το σπιτάκι του.
Είναι το τίμημα μα και η απόλαυση της μοναξιάς.

Διηγήματα θα βρείτε στην διηγηματοποίηση
και ποιήματα στην ποιηματοποίηση

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Σκουπιδάκια






Κι όπως σκούπιζε κάποιο σκουπιδάκι κύλισε και βγήκε έξω απ' το φαράσι. Το ξανάσπρωξε μέσα μα αυτό την σκαπούλαρε ξανά και ξανά.Τότε πρόσεξε τα λόγια απ' το τραγούδι που άκουγε, το φινάλε του Φάλσταφφ.
Tutti gabbati, (όλοι ξεγελασμένοι.)
I
rride l'un l'altro ogni mortal (κοροϊδεύουν ο ένας τον άλλο, οι θνητοί)

Τεντώθηκε από το σκύψιμο και το κοίταξε αφ' υψηλού...
"Με μένα θα τα βάλεις" σκέφτηκε και με μια αποφασιστική κίνηση της σκούπας το έβαλε ξανά στο φαράσι.

Ma ride ben chi ride (μα γελά καλύτερα)
la risata final (όποιος γελάει τελευταίος)


Ενα χαμόγελο σαρδόνειο χαράχτηκε στα χείλια του καθώς βάδιζε προς τον σκουπιδοτενεκέ με το σκουπιδάκι γερά φυλακισμένο μεταξύ σκούπας και φαρασιού. Σαν απο μηχανής θεός ένα άλλο αιωρούμενο σκουπιδάκι μπήκε στη μύτη του.

Ααααψουουουου !

tutto nel mondo e burla (όλος ο κόσμος είναι μια τρέλλα)
l' uomo e natto burlone (ο άνθρωπος γεννιέται με την τρέλλα )

Ο Βέρντι με τον Σέξπιρ αγκαλιά από ψηλά έβλεπαν χαμογελώντας το σκουπιδάκι να ξεφεύγει απ' το φαράσι. Ο Πεπίνο δεν μπόρεσε να μην αυτοθαυμάσει τον εαυτό του που αποφάσισε να σταματήσει τις μελοποιήσεις μ' αυτά τα στιχάκια του Μπίλλυ.

Tutti gabbati...

συνέχιζε να ακούει στο ραδιόφωνο...

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Της τύχης καπρίτσια


Μερικά πράγματα συμβαίνουν. Απλά συμβαίνουν. πέρα από νόμους, συνήθειες και στατιστικές έρχονται να σου θυμίσουν πως τίποτε δεν ελέγχεται από τον άνθρωπο παρ΄ ότι αυτός νομίζει πως τα ελέγχει όλα. Γνωστή περίπτωση η" πολλά μεταξύ πέλει κύλικος και χείλεος άκρου"και τον έφαγε τον Αγκαίο ο κάπρος, γνωστή περίπτωση να πιαστεί στο αγκίστρι χταπόδι του κιλού και να ανέβει χωρίς να φύγει- τα τριάντα και βάλε μέτρα που χωρίζουν τον βυθό από την επιφάνεια.. Μου συνέβει εχθές, κάτι που μου συμβαίνει μια φορά στα δυο-τρία ή και περισσότερα χρόνια.


Σήμερα η θάλασσα ήταν όπως μ' αρέσει, να περπατάς απάνω της. Εγκατέλειψα το Γαλαξίδι και πήγα στον ψαρότοπό μου, εκεί όπου χθες σήκωσα το χταπόδι. Απολάμβανα το πρωϊνό, την ηρεμία, την αδιαόρατη παρουσία ενός Ρώσου φίλου μου, το φτερούγισμα του γλάρου Ιωνάθαν γύρω από την βάρκα μου, την τρυφερή σκέψη μιας καλής φίλης. Που και που το ανέβασμα κάποιου λυθρινιού.
Ρίχνω μια ματιά γύρω μου

Νοτιοανατολικά τα νησάκια


Ανατολικά τα βουνά που κρύβουν την  Αντίκυρα και τ' αξιοθέατά της, ο ήλιος βγαίνει από εκεί...


Βόρεια ο Πανασσός κρατάει ακόμα κάποια σύννεφα


Και ξαφνικά η πετονιά βαραίνει χωρίς τίναγμα. Χταπόδι. Σιγά-σιγά ανεβαίνει. Είναι ένα θηλυκό ενάμισυ κιλό πράμα. Δεν το πιστεύω πως στο ίδιο μέρος σηκώνω χταπόδι δεύτερη μέρα σερί. Κάτι λυθρινάκια παίρνουν σειρά και... ξανά βαριά η πετονιά. Και πάλι χωρίς τίναγμα! Πάλι χταπόδι !!
Ενα μισόκιλο αρσενικό ανεβαίνει επάνω. Αυτό εξηγεί λίγο τα πράγματα. Φαίνεται προσπαθούσαν να ζευγαρώσουν. Τότε το θηλυκό είναι στο θαλάμι του και το περτριγυρίζουν τα αρσενικά από γενετήσιο ένστικτο αλλά και φοβισμένα. Ο σπερματικός πόρος στο αρσενικό είναι μια άσπρη γραμμή κατα μήκος ενός πλοκαμιού του, αν τα χταπόδια αγκαλιαστούν μετά την ένωσή τους το μεγαλόσωμο θηλυκό τρώει το αρσενικό. Μερικά αρσενικά πονηρεμένα, κόβουν μόνα τους το πόδι με τον σπερματικό πόρο και το στέλνουν πεσκέσι στην αγαπημένη τους  εξασφαλίζοντας λίγη ζωή ακόμα.
Ψάρευα λοιπόν πάνω απ' την φωλιά του θηλυκού, ούτε ψύλλος στ' άχυρα...

Λίγη ώρα ακόμα και αποφασίζω να φύγω. Καλά πήγε το ψάρεμα αλλά πιο πολύ η θαλάσσια βόλτα, με γέμισε εικόνες κι ησυχία. Κοιτάζω τον κουβά με ικανοποιημένο εγωϊσμό


Γυρνάω στο ρεμέτζο μου. πρέπει να καθαρίσω τα ψάρια,να κτυπήσω και να γουλιάσω τα χταπόδια. Είναι κουραστική η δουλειά του ερασιτέχνη πσαρά αλλά τον αποζημιώνουν οι εικόνες που βλέπει στην θάλασσα και με την επιστροφή του στο λιμάνι.

Κάπως έτσι θα ένοιωθε και περιέγραψε ο Ομηρος την αγκαλιά της αγαπημένης γυναίκας. Θα τελείωνε το ψάρεμα κι επιστρέφοντας έβλεπε από την θάλασσα το λιμανάκι...



Λιμήν εύορμος                          Λιμάνι καλοκλεισμένο
ιν' ου χρεώ πείσματος εστίν    όπου δεν χρειάζονται σκοινιά
ουτ’ ευνάς βαλέειν,                  ούτε άγκυρες
ούτε πρύμνησι’ ανάψαι            ούτε να τραβηχθεί το πλοίο έξω
(Οδ. ραψ ι)

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Κι αν ο αέρας φυσά...





                                                                                                                                               

Κάθε που χαράζει πάω στο παράθυρό μου και πέρνω τα σημάδια του καιρου. Ενα συννεφάκι πάνω από τον Παρνασσό σημαίνει μελτεμάκι κατά τις εννιά, ένα συννεφάκι στην Γκιώνα θα φέρει μαΐστρο το μεσημέρι... Μερικέςφορές- όπως σήμερα- δεν χρειάζονται σημάδια, ο αέρας είναι ήδη στρωμένος, δεν έχει ψάρεμα ούτε την απόλαυση της ανατολής μέσα απ' την
βάρκα, μόνο αδράνεια Την θέλει όμως τούτη την ξεκούραση το κορμί, να ισιάσουν οι μέσες και να τινάξουν την υγρασία τα γόνατα. Κι όταν δεν
δουλεύειτο κορμί, δουλεύει το μυαλό, και τα δυο μαζί είναι δύσκολο στα -ηντα, αν το ξέρανε πολιτικοί και πρώην πρωθυπουργοί θα κάνανε λιγότερο τζόγγιν.

Ανεμοι λοιπόν και ανεμολόγιον με νέες ονομασίες τι οι
παλιές ξεχάστηκαν και σκόνη τις σκεπάζει
:


*από την ποιηματοποίηση 


Ανεμολόγιον


Εικόνα από την προμετωπίδα του Γιάννη Τσαρούχη για την ποιητική συλλογή "Προσανατολισμοί" του Οδυσσέα Ελύτη
 Κι αν ο αέρας φυσά
τη μνήμη μας δεν ξεσκονίζει
ο Απηλιώτης χάθηκε
το ίδιο και ο Λίβας,
λέξεις καινούργιες, πρόσφορες
ανέβηκαν στα χείλη
όπως Λεβάντες και Γαρμπής
και τις παλιές τις διώξαν.




Πουνέντες πια ο Ζέφυρος
κι ο Σκίρωνας, Μαΐστρος
ποιός να θυμάται τον Νοτιά
Οστρια πια τον λένε .
Ο Εύρος, Σιρόκος έγινε
κι ο Μέσης τώρα, Γραίγος
έτσι τον λέγαν οι Ιταλοί
γιατί από μας ερχόταν




Σαν του Νοτιά του έφαγε
η Οστρια την θέση
μόνος του πια, κυρίαρχος
ο αέρας του πελάγου
μοιράζεται το όνομα
με το ιταλικό του :
όταν φυσάει ο Βοριάς
τον λεν και Τραμοντάνα